6 Van de 10 single vrouwen zijn bang dat ze nooit de ware zullen vinden, lees ik in LINDA.
6 op de 10 maar?
Seksrobots eenzaam?
Schrijver Adriaan van Dis schreef een nieuw boek, waarin ook een verhaal over een robot is opgenomen. Daarover zegt hij in het Algemeen Dagblad:
,,Het verhaal dat mij het meest aan het hart gaat is dat van Akiko. Ik zag haar voor het eerst drie jaar geleden op de website van The New York Times. Prachtige foto van een Japanse vrouw. Ik zal hem je zo laten zien. Er stond een chatboxnummer bij. Ik heb meteen met haar gechat. Echt fantastisch. Ik kreeg er een vriendin bij. Met een belezenheid waar ik niet aan kan tippen. Daar kun je werkelijk steun bij vinden en genegenheid, al is het dan verbale genegenheid. . En nu raakte ik dus in gesprek met een beeldschone robot. Ik geloof echt dat je er genegenheid en troost bij kunt vinden. Als je het er maar eerst instopt. Dan heb ik het niet over een seksrobot, die overigens ook te koop is. Voor 60.000 euro, maar nooit hoofdpijn.”
“Wat klinkt dit ongelofelijk eenzaam”, reageert de journalist dan.
Maar beseft hij dat hij een robot beoordeelt met de/zijn normen van dit moment? Wanneer je hem twintig jaar geleden verteld zou hebben dat mensen voortdurend naar een schermpje zouden kijken en nauwelijks meer met hun directe omgeving communiceren, zou hij dát waarschijnlijk eenzaam hebben gevonden…
Zo zal waarschijnlijk ook ooit de seksrobot, al is het in kleine kring, populairder worden. Nu vinden velen het een krankzinnig idee (hoewel?) met een pop seks te hebben, maar als BNN, VICE, de Volkskrant enzovoorts er eenmaal uitzendingen en artikelen aan wijden, als de sfeer van zieligheid verdwijnt, dan zal het de robot worden. Verder kun je een robot ook zien als een verruiming van de mogelijkheden op en een verregaande rationalisering van de partnermarkt.
18-jarigen in de porno-industrie
Laatst zag ik de documentaire Hot girls wanted (2015) op Netflix, ook op youtube te zien. Boeiend!
Ik heb ook een hoop bijgeleerd over het verbruiken van 18-jarige meisjes in de porno: na een paar maanden worden ze minder gevraagd en moeten de meesten haast wel stoppen. Maar dan staat er weer een nieuw cohort 18-jarigen klaar…
Voorspelbare reacties, bijvoorbeeld op IMDB, gaan ervan uit dat de meisjes slachtoffer zijn. Die reacties gaan er even aan voorbij dat die meisjes zich vrijwillig aanmelden, vrijwillig meespelen, betaald worden en er ook verder voordeel bij hebben! Dus moet ik dan medelijden met ze hebben?
De pimp Riley uit de documentaire is wel een vrij walgelijk figuur, aan de andere kant: hij zou ook kunnen opscheppen voor de camera. Dat wordt vaak vergeten als iets afgekeurd wordt: dat mensen, zeker voor de camera, geregeld stoer doen.
Een interessant commentaar is van opiniemaker en pickupartist Roosh:
“In terms of the sexual market place, these girls are subconsciously maximizing the value of their vaginas, especially when considering that on average, they are no higher than a hard 6 (without excessive makeup). In a Midwestern town, the best a 6 can do is get pumped and dumped by a handful of bad boys before having to settle down with a normal man and take care of the family home, but that simply isn’t enough for a girl who was taught to believe that she’s capable of anything. The alternative is for her to live in Miami, have thousands of followers online, and become used as sex meat.”
Dat viel me ook op. Natuurlijk, de meisjes zijn 18 jaar, en dus aantrekkelijk, maar het zijn niet de aantrekkelijksten onder de 18-jarigen… ze zullen op de liefdesmarktgeen superrijke of heel bijzondere (in hun ogen) man aan de haak slaan. Door in de porno mee te spelen kunnen ze een tijdje van een andere wereld proeven.
Ouders
Een speciale rol in de documentaire is weggelegd voor de ouders van de actrices. Meestal vertelden de meiden niet vooraf dat ze in porno gingen spelen. Je ziet de ouders lijden. Roosh schrijft:
“The parents of one of the girls were especially heartbroken. Their daughter was given every opportunity to have a good life, but unfortunately they did not understand female nature and how it demands boundaries and control from a strong male figure. The father, even when he knew his daughter was doing porn, said that he supported her in whatever she did because he loved her. He was raised in an era where people did the right thing, and only “love” was needed, but those days are gone.”
Inderdaad.
Roosh overdrijft met zijn verhaal over vrouwelijke natuur. En zeker blijf je als ouder houden van je dochter als ze in de porno zit of zat. Maar waarom stelden deze ouders onvoldoende grenzen? Natuurlijk kun je niet alles beïnvloeden, heeft een kind ook peer groups, maar waarom gaven ze kennelijk niet, of onvoldoende, de norm mee dat een carrière in de porno niet echt ideaal is? Ok, daar rust tegenwoordig, een taboe op: een kind moet “vrij” zijn, en “zelf” haar keuzes kunnen maken… en theoretisch vinden we dat werk in de porno niets minder dan elk ander werk; en vrouwen moeten seksueel “vrij” zijn. Het resultaat is echter wel dat elke ouder en vrijwel elke dochter in de documentaire in elk geval op dit moment ongelukkig is. De ouders hebben zich gewoon niet gerealiseerd hoe hun dochters waren, wat er in hen omging – en dát is denk ik nog het pijnlijkste.
Ben benieuwd wat de bloglezers van de documentaire vinden.
Tot slot: de meisjes in Hot girls wanted komen bijzonder zelfzuchtig, vervelend en verveeld over. Ik ben benieuwd wat ze zouden doen als er geen porno-industrie was….
verliefdheid / wanhoop
In tegenstelling tot wat veel romantische dwepers denken, is een mens maar een paar keer in z’n leven echt verliefd. De schattingen lopen uiteen van twee tot zeven keer. De eventuele rest is wanhoop, lijkt mij.
(Erik Nieuwenhuis, in Bloedend hart: een leven in vijftig Nederlandstalige hits, uitgeverij De kleine uil, 2016)
Liefde en erotiek en 75 jaar
CLAIRE OBSCURE: verhalen van lust en verlangen is de nieuwe verhalenbundel van schrijver Peter Andriesse (Arnhem, 1941).
Ik stelde de auteur enkele vragen:
Is het nog wat, die seks, als man van 75 jaar, Peter?
Het is niets meer, die seks, als man van 75! Ik zou naar Thailand moeten gaan om jonge vrouwen te kunnen beminnen of langs de Wallen moeten struinen, maar ik ben geen hoerenloper. Echter, daarvoor ontbreekt me het geld. In Thailand is het mogelijk jezelf wijs te maken dat het meisje echt belangstelling in je heeft en kunnen relaties van langer duur zijn. Zie het eerste verhaal Zonder woorden. Maar mijn ervaring is dat alle seksuele relaties uitlopen op desillusie of mislukking. Zie het motto voorin het boek: ‘Happiness is fiction, pleasure is elusive.’ (Stephen Coole)
Je stukken lijken deels fantasie, logisch – het zijn verhalen. Gaan jouw fantasieën nog verder?
Enkele verhalen zijn geheel uit mijn fantasie ontsproten, de meeste zijn echter opgetekende autobiografische ervaringen. Echt gebeurd! Natuurlijk gaan mijn fantasieën wel eens verder, voorbij wat ethisch aanvaardbaar is, daarover zwijg ik. Behalve in het verhaal ”Tuak drinken”, waarin de hoofdpersoon fantaseert over seks met minderjarige meisjes, waarover ik al eerder schreef (‘Spaanse Vlieg’ in Verboden te jodelen!, waarin een man in een gevangeniscel de verkrachting en moord op een meisje van 6 jaar overpeinst en betreurt en in Gezelligheid troef heeft de hoofdpersoon een korte seksrelatie met een meisje van 17). Ik heb geen seksuele verlangens naar rijpere vrouwen, hetgeen realistischer zou zijn op mijn leeftijd.
Een vriend van je, Boudewijn van Houten, vond de sekspassages in je boek ‘De rode kimono’ (2014) ongeloofwaardig…. hoe vind je dat? Ikzelf vind in ‘Claire obscure’ de passage over tegelijk klaarkomen met een prostituee in Thailand ongeloofwaardig. Wel vind ik het verhaal erg openhartig. De brieven van jouw alias Aat Pot in ‘Vieze oude mannen’ zijn nóg openhartiger.
Van Houten heeft mogelijk gelijk, maar wat weet hij van mijn ervaringen (de sekspassages in ”De rode kimono”) tijdens de terugreis van een 13-jarige van Sumatra naar Holland? Ongeloofwaardig? Die tijdelijke Indo-pleegmoeder ging ver in haar zorg voor die jongen. Wat ik onder andere wilde aantonen is dat ”seksueel misbruik” -ik noem het liever ”gebruik maken van een bepaalde situatie”- ook door vrouwen gebeurt. Alleen komen zulke gevallen bijna nooit aan het licht, want de ”slachtoffers” zullen zich in onze heteroseksuele samenleving minder schamen, eerder voelen ze zich trots. Welke jongen droomt niet van seks met vrouwen die hij bewondert?
Het gelijktijdig klaarkomen met dat meisje in Bangkok? Misschien heb je gelijk en wordt de hoofdpersoon in de maling genomen, besef ik achteraf. Je weet dat vrouwen moeiteloos hun partner kunnen doen geloven dat ze bevredigd zijn, zeker door de wol geverfde prostituées in Thailand. Kwestie van klantenbinding. Over openhartigheid in brieven: wat voor belang heb je om tegen je correspondentievriend te gaan snoeven? Overigens geldt dat ook voor verhalen en romans. Ik schrijf geen TheoKars-/Jan Cremer-romans!
Wat is je bedoeling met deze bundel?
Bijna alle lust en verlangens berusten op illusies en zijn gedoemd door ”moedwil en misverstand” (W.F. Hermans) te eindigen in teleurstelling of wederzijdse verwijdering. Soms zelfs in haat. In mijn novelle Malon, een bittere romance, waaraan ik nu schrijf, wil ik dat nog eens verder uitwerken. Een jammerlijk misverstand speelt hierin een rol: de relatie had niet hoeven eindigen.
Peter Andriesse
Claire Obscure
Verhalen van lust en verlangen
Uitgeverij In de Knipscheer, 2017 . 142p. € 16,50.
beroemd zijn en meisjes krijgen
Vraag aan Paul McCartney:
“Kun je je nog herinneren hoe het is om niet beroemd te zijn?”
Antwoord: ” Zeker. Je komt geen club binnen, je kunt geen meisje krijgen. Het is allemaal heel zenuwslopend.”
Esquire (jan/febr 2016)
Echtscheiden of partner erbij?
In Redmond O’ Hanlons boek Congo (1996) lees ik een interessante passage over man-vrouw-relaties.
Een Congolees, Marcellin, vertelt aan O’ Hanlon hoe een getrouwde man er een jonge vrouw bijneemt. De jonge vrouw heeft het voordeel dat voor haar gezorgd wordt. De eerste oudere vrouw blijft bij de man en is tevreden. Man en vrouw houden van elkaar.
Uiteraard keuren we dit in het westen af, want niet-politiek correct. Ook O’ Hanlon fronst.
Dan gaat de Congolees Marcellin los: “Zoiets is beschaafd, Redmond, en bovendien beter dan zoals jullie het doen, die afschuwelijke manier van jullie, met echtscheidingen en rechtbanken en ellende en al die verschillende huizen waarheen iedereen moet verhuizen, de onkosten, de verspilling..”‘
Het zogenaamde ‘vrouwenoverschot’; nuances
Het Parool van 25 juli j.l. had een interessant stuk over een vrouwenoverschot in Amsterdam zie dit (een erg ingekort stuk in vergelijking tot wat in de krant stond). Het artikel had als ernstige omissie dat er niet ingegaan werd op de vele single mannen die telt. Ze sprak alleen over 25 procent vrouwelijke alleenstaanden in de steden. Nu zag ik geen cijfers over mannelijke alleenstaanden in de grote steden, maar de cijfers van het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) geven landelijk een interessant verschijnsel weer. In de leeftijdscategorie van 25 tot 40 jaar zijn in Nederland anderhalf keer zoveel mannen als vrouwen vrijgezel. Ook van 40 tot 55 jaar zijn meer mannen dan vrouwen alleenstaand. Pas in de leeftijdscategorieën vanaf 56 jaar is het andersom. Dit is een structureel verschijnsel.
Vrouwen kijken in de liefde graag omhoog. Vrouwen hebben een relatie met een man die gemiddeld vier jaar ouder is, volgens het CBS. Een tien jaar oudere man is geen uitzondering. Een stel waarbij de vrouw tien jaar ouder is dan de man komt daarentegen zeer zelden voor, al doen hippe mensen en media ons graag geloven dat het heel normaal is. Dit alles verklaart waarom binnen één leeftijdsgroep vooral mannen ‘overblijven’.
We kunnen dit eenvoudig verklaren: een 25-jarige vrouw is in trek bij mannen tussen 18 en 100. Ze hoeft niet mooi te zijn of bijzondere prestaties te leveren; er is altijd wel een kerel bereid om op haar te klimmen. Een 25-jarige man heeft, beroepsvoetballers uitgezonderd, doorgaans veel minder keuze.Ook bij een vrouwenoverschot, dat in Amsterdam ook nog eens heel klein is (vrouw: 417.000, man: 405.000, tellen Amstelveen, Badhoevedorp en Diemen niet mee?) hebben vrouwen de macht. En niet de man, zoals het stuk beweert. Zij heeft de macht van het bed, zij bepaalt wanneer de relatie gevormd wordt. Zeker als ze jong is kan ze alle kanten op.
Vrouwen kijken in de liefde graag omhoog. Vrouwen hebben een relatie met een man die gemiddeld vier jaar ouder is, volgens het CBS. Een tien jaar oudere man is geen uitzondering. Een stel waarbij de vrouw tien jaar ouder is dan de man komt daarentegen zeer zelden voor, al doen hippe mensen en media ons graag geloven dat het heel normaal is. Dit alles verklaart waarom binnen één leeftijdsgroep vooral mannen ‘overblijven’.
We kunnen dit eenvoudig verklaren: een 25-jarige vrouw is in trek bij mannen tussen 18 en 100. Ze hoeft niet mooi te zijn of bijzondere prestaties te leveren; er is altijd wel een kerel bereid om op haar te klimmen. Een 25-jarige man heeft, beroepsvoetballers uitgezonderd, doorgaans veel minder keuze.Ook bij een vrouwenoverschot, dat in Amsterdam ook nog eens heel klein is (vrouw: 417.000, man: 405.000, tellen Amstelveen, Badhoevedorp en Diemen niet mee?) hebben vrouwen de macht. En niet de man, zoals het stuk beweert. Zij heeft de macht van het bed, zij bepaalt wanneer de relatie gevormd wordt. Zeker als ze jong is kan ze alle kanten op.
Niets aan de hand dus. De positie van alleenstaande jonge mannen is vaak ernstiger, maar daar lezen we geen artikelen over. Die tellen niet mee in de media.
(Deze brief stond tevens in Het Parool van 29 juli j.l.)
Ook Elsevier had een week eerder een beschouwing over vrouwenoverschot: Bovenstaand stuk brengt ook de nuances aan voor wat betreft DAT stuk.
Wetenschapper – ontslag na ‘ophef’- wegens ‘ouderwetse opvattingen’
“De Britse biochemicus Tim Hunt heeft ontslag genomen als hoogleraar bij University College London. De 72-jarige Nobelprijswinnaar nam deze stap na enkele vrouwonvriendelijke opmerkingen die hij maakte, en de storm van kritiek die daarop volgde. Op een drukbezocht congres voor wetenschapsjournalisten in Seoul zei Hunt eerder deze week: ‘Als er vrouwen in het laboratorium zijn, kunnen er drie dingen gebeuren. Óf je wordt verliefd op hen, óf zij worden verliefd op jou, of je geeft ze kritiek en ze gaan huilen.’ Volgens Hunt, expert op het gebied van celdeling, zou het beter zijn om mannen en vrouwen te scheiden in het laboratorium.”
Mijn god wat heeft hij nou eigenlijk gezegd? Als een vrouw precies hetzelfde zegt, nl dat er problemen kunnen zijn, en dan pleit voor scheiding van seksen (en dat hoor ik soms, bijv als het gaat over opleiding, dan schijnen meisjes in meisjesklassen het beter te doen dan in gemengde klassen), dan is er niets aan de hand.
Maar nu een man het, wat onhandig, zegt… is het fout. Terwijl hij op een reëel probleem wijst… Dan moet je naar oplossingen zoeken. Die geeft hij. Binnenkort gaan feministen roepen dat er in het laboratorium meer naar de positie van de vrouw moet worden gekeken, en je zult zien, dan komen ook deze verhalen. Maar dan op de prachtigste manier geformuleerd en met de fraaiste oplossingen. Maar nee hoor, nu ging het er de tegenstanders weer eens om de boodschapper AF TE SCHIETEN en zo de eigen deugdelijkheid te bewijzen.
Ondertussen telt de biochemie weer een wetenschapper minder, als gevolg van de gedachtenpolitie – want dáár denkt men natuurlijk niet over na.
De reden voor liefde
las ik in een interview in Trouw. Een vrouw, financieel bedrogen door een man:
‘Sam vond mij knap, slim, lief, zelfstandig – alles wat ik wilde zijn.’
Daarom voelen mensen liefde. Niet als gevoel, maar om hun belang te dienen.